لبم شهد و دهانم چشمۀ فیض و کلامم جان           سزد با جان خود ریزم به خاک پای جانانش

امام پنجم و معصوم هـفتم حضرت باقر           که تا شام ابـد بـادا سلام از حیّ مـنانـش

لقب باقر، محمّد نام او، کـنیه ابا جعـفـر           تعالی الله از این کنیه و از این نام و عنوانش

رجال علم از صبح ازل، مرهون گفتارش           جهان فضل تا شام ابد، مدیـون احسانش

سجود آورده خلقت از پی تعظیم بر خاکش           سلام آورده جابر از رسول حُسن سبحانش

عجب نبود اگر در باغ رضوان پای بگذارد           اگر در حشر، شیطان دست خود آرد به دامانش

عجب نی گر شفا بخشد نگاهش چشم جابر را           که هر کس درد دارد خاک کوی اوست درمانش

چراغ روشن دل‌هاست قبر بی چراغ او           چه غم گر نیست شمع و آستان و سقف و ایوانش

نسیمی از بقیعش روح بخشد صد مسیحا را           سزد بر کسب فیض از طور آید پور عمرانش

ضریحش کعبۀ دل بود و ایوانش بهشت جان           الهی بشکند دستی که آخر کرد ویرانش

شنیدی لال شد یک لحظه دانشمند نصرانی           میان جمع در پیش بیان و نطق و برهانش

کی‌ام من تا ثنای حضرتش را خوانم و گویم           خـدا باشد ثنـاگویش، نبی باید ثـناخوانش

فروغ دانشش بگرفت چون خورشید، عالم را           که هم انوار ایمان بود و هم اسرار قرآنش

گهی دادند در اوج جلالت نسبت کفـرش           گهی بستند بهـتان و گهی بُردند زندانش

ولی عصر در شب‌های تاریک است، زوّارش           تمام خلـق عالـم پشت دیـوارند مهـمانش

کنار قبر او جـرأت ندارد زائری هرگز           که ریزد قطرۀ اشکی بر او از چشم گریانش

مگو در روضه‌اش شمع و چراغی نیست، می‌بینم           که باشد هر دلی تا بامدادان شمع سوزانش

به عهد کودکی از خورد سالی دید جدش را           که مانده روی زخم سینه، جای سم اسبانش

اگر در روز محشر هم ببینی ماه رویش را           نشان تشنگی پیداست بر لب‌های عطشانش

دوید از بس که با پای برهنه در دل صحرا           کف پا شد چو دل مجروح، از خار مغیلانش

دریغا آخر از زهر جفا کردند مسمومش           نهان با پیکرش در خاک شد غم‌های پنهانش

بوَد در شعلۀ جانسوز، نظم «میثمش» پیدا           غم نـاگفتـه و سـوز دل و رنج فـراوانش